Politics and Language in Africa's Postcolonial Experience

The writings of Ali A Mazrui and Alamin M Mazrui on language and Africa in The Power of Babel: Language and Governance in the African Experience, and in several other publications have provoked me to think deeply about the legacy of language policy in Africa. The thoughts that I outline below come from my engagement with the ideas set forth by these and other scholars. The development of language and politics in postcolonial Africa has taken divergent paths in different African states. In some cases specific language groups have expanded, while others have shrunk or even vanished. This could be attributed to improved communication in the geographical and linguistic senses, colonial and post-colonial language policies, the work of language promoters (including missionaries, ministers of education and broadcasting and, to some extent, teachers and linguists). In sub-Saharan Africa , official state languages (in which all official business, including the running of the government and national education, is carried out) have tended to be of European origin. To be more specific, these languages have often been the languages of the colonial powers that once administered these African states. In these cases, while the official language is English, Portuguese, French, German or Spanish, the fact of the matter is that only a tiny elite section of the populations of these countries can use these languages. Sometimes, the official language of an African country is also its language of national unity. An example is Uganda where the official language of government business in English, and the national language, which is supposed to unite all different linguistic and ethnic groups is also English. In a nation such as Kenya , English is the official language, and Kiswahili, the national language, is spoken by a larger proportion of the population . The immediate consequences of having languages of European origin in modern African states are many. For one, foreign policy formulation is usually in the hands of a Western language-speaking elite, which accords disproportionate importance to these languages. Secondly, as the Western languages are keys to major sources of information relevant to foreign policy, policymakers fluent in, say, Portuguese, are more likely to learn about the Lusophone world, and therefore, to promote commercial and political interactions with these regions, as opposed to Francophone or Anglophone regions. Furthermore, these languages are important in orienting the formation of the future elite, so that Kenyans and Nigerians, regardless of their religions, would be more likely to seek admission into British and American universities than into French and Portuguese universities. On a more local level, the use of European languages in these sub-Saharan states has had the effect of restricting political participation to those who have good command of these languages. In several of these states, the parliamentary language of debate, the language in which the national constitution is written, and the language in which legal procedures are carried out is the ex-colonial language. It so happens that men within these states are more likely to speak these languages than are their female counterparts. This is attributable to the greater number of educational opportunities available to males. This implies that any attempts to increase female participation in politics would require either a review of the language policy (where politics and parliament are concerned), or a longer-term campaign to make it easier for women to learn the ex-colonial European languages. Looking at the wider picture it becomes clear that not only women, but also the larger populations of these states have been alienated from the law and from political participation by the use of Western languages in judicial and legislative processes. This has deepened the remoteness of the constitution from the citizenry, and may have contributed to the perceived irrelevance of the constitution in most African states, thus slowing down the development of a constitutional culture in most African countries. In addition, it has denied the majority their democratic rights in their democratic right of participation in the formulation of laws. In Tanzania , the Swahilinization of the legislative process has resulted in greater democratization. There is wider citizen participation in Parliament and it is easier to mobilize more people into the country’s law-making processes, which has, in turn, helped enrich Kiswahili’s legal and constitutional vocabulary. Of course, there are exceptional cases: within sub-Saharan Africa there are states where the ex-colonial European languages are not the sole languages of national import, or where they simply do not factor into official government business. In Kenya , the use of both Kiswahili and English for parliamentary debate increases the chances for political participation of a wider segment of the population. Interestingly, it was a dictatorial intervention by President Jomo Kenyatta’s in 1974 that introduced Kiswahili into the national assembly. However, the legislation continues to come before parliament in English, thus resuscitating the original problem of linguistic exclusion. In Somalia , at the time of independence in 1960, Arabic, English and Italian were all adopted as official languages. It was only in 1972 that a military decree of President Mohamed Siad Barre replaced these foreign languages with the official language of Somali (which was more fitting as it was spoken by practically all Somali nationals). In Tanzania , the unchallenged rule and authority of Julius Nyerere and his CCM (Revolutionary Party) ensured the success of Tanzania’s Swahilinization policy. Across the border, in Uganda, it took a military dictator, Idi Amin Dada, to declare Kiswahili a national language in 1972. These instances all imply that the survival of language policies in favor of African languages could be linked to the survival of autocratic regimes. In other words, the most successful experiments in language planning in Africa might not have been possible without semi-autocratic governments. That is troubling. It could be argued that there is a link between the use of European languages in African states and continuing white domination over blacks. However, at the same time, one cannot ignore the very real unifying effect of the use of European languages in modern African states, where national identities only appear to transcend ethnic ones. In these states, communalist languages such as Hausa, Luo, Kikuyu and Luganda are directly associated with tribal identity. Thus, in Uganda , any suggestions to use Luganda as a national language would imply the cultural hegemony of an already powerful ethnic group within the state. Other communities would resent such apparent privileging of the culture, traditions and values of the Baganda over their own, and this could very easily lead to the fracturing of the state. In Nigeria , there was similar resentment towards the adoption of Hausa as the national language. These two cases demonstrate that English has a quality that makes it especially suited for use as a language of national unity in some contexts: its ecumenical nature. As an ecumenical language, English is extra-communalist and transcends boundaries of ethnic and racial classification within both Uganda and Nigeria. In Ethiopia, where Amharic is the national and official language, and in Eritrea, where Tigirinya has the same roles, there is a long history of a consolidated empire, the existence of a national identity, an orthography for the language in question, and a widespread Christian religious identity. All these existed long before the creation of the modern state in Africa , and they have ensured the carrying over of these languages into the running of these respective states. Further north, in Arabophone Africa, are the Maghrebian countries, and Libya and Egypt . In the Maghreb , the post-colonial governments have adopted language policies aimed at gradually phasing out French and replacing it with Arabic. French colonial policy, especially in Algeria , was especially damaging towards the concept of an Algerian Muslim identity: the French adopted a divide and rule policy by which they tried to reinforce the differences between Berberophone and Arabophone populations. Thus, the postcolonial Algerian government has been especially intolerant of cultural identities other than the Arab Muslim one that they adopted for their nation. These nations are somewhat reliant on the use of French in their educational and political systems, and because this dependence could not be eliminated upon independence, the drastic Arabization programs adopted in Algeria have sometimes done more harm than good. In Morocco and Tunisia , where the Arabization programs have been less extreme, the importance of French is recognized. In both states, Arabic is the national language, and French is the language of business. In Egypt , the supremacy of Arabic has been challenged far less strongly. Egypt has actually provided the Arabic language teachers for the Maghrebian Arabization programs. This is partly due to British colonization and the longer and more intense pre-colonial Arabization of the Egyptian population in comparison to the Maghrebian ones. In addition, Egypt, where the al-Azhar University is located, is an important religious center in the Muslim world. This essay is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial 3.0 Unported License. Please feel free to use my writing for non-commercial purposes and do credit my name Rose Kahendi as the writer. La politique et langue dans l'expérience de Postcolonial de l'Afrique Automatically translated into French thanks to WorldLingo Les écritures d'Ali un Mazrui et un Alamin M Mazrui sur la langue et l'Afrique dedans La puissance de Babel : Langue et gouvernement dans l'expérience africaine, et en plusieurs autres publications m'ont provoqué pour penser profondément au legs de la politique de langue en Afrique. Les pensées que je décris au-dessous de venu de mon enclenchement avec les idées ai déterminé par ces derniers et d'autres disciples. Le développement de la langue et de la politique en Afrique postcolonial a pris les chemins divergents dans différents Etats africains. Dans certains cas les groupes spécifiques de langue ont augmenté, alors que d'autres se sont rétrécis ou même ont disparu. Ceci pourrait être attribué à la communication améliorée dans les politiques géographiques et linguistiques de sens, coloniales et poteau-coloniales de langue, le travail des instigateurs de langue (missionnaires y compris, ministres de l'éducation et radiodiffusion et, dans une certaine mesure, professeurs et linguistes). En Afrique sous-saharien, les langues officielles d'état (dans ce que toutes les affaires officielles, y compris le fonctionnement du gouvernement et de l'éducation nationale, sont effectuées) ont tendu à être d'origine européenne. Pour être plus spécifiques, ces langues ont souvent été les langues des puissances coloniales qui ont par le passé administré ces Etats africains. Dans ces cas, alors que la langue officielle est anglaise, portugaise, française, allemande ou espagnole, le fait de la matière est que seulement une section minuscule d'élite des populations de ces pays peut employer ces langues. Parfois, la langue officielle d'un pays africain est également sa langue de l'unité nationale. Un exemple est l'Ouganda où la langue officielle des affaires de gouvernement en anglais, et la langue nationale, qui est censée unir les groupes linguistiques et ethniques tout différents est également l'anglais. Dans une nation telle que le Kenya, l'anglais est la langue officielle, et Kiswahili, la langue nationale, est parlé par une plus grande proportion de la population . Les conséquences immédiates de avoir des langues d'origine européenne dans les Etats africains modernes sont beaucoup. Pour un, la formulation de politique étrangère est habituellement aux mains d'une élite langue-parlante occidentale, qui accorde l'importance disproportionnée pour ces langues. Deuxièmement, car les langues occidentales sont des clefs aux sources principales d'information concernant la politique étrangère, les décisionnaires fluents dans par exemple le Portugais, sont pour se renseigner sur le monde de Lusophone, et donc, pour favoriser des interactions commerciales et politiques avec ces régions, par opposition aux régions francophones ou anglophones. En outre, ces langues sont importantes en orientant la formation de la future élite, de sorte que les Kenyans et les nigériens, indépendamment de leurs religions, soient pour chercher l'admission dans les universités britanniques et américaines que dans les universités françaises et portugaises. À un niveau plus local, l'utilisation des langues européennes dans ces états sous-saharien a eu l'effet de limiter la participation politique à ceux qui ont de bonnes connaissances en ces langues. Dans plusieurs de ces états, la langue parlementaire de la discussion, la langue dans laquelle la constitution nationale est écrite, et la langue dans laquelle des procédures légales sont suivies est la langue ex-coloniale. Il se produit ainsi que les hommes dans ces états sont pour parler ces langues que sont leurs contre-parties femelles. C'est attribuable au nombre plus grand d'occasions éducatives disponibles aux mâles. Ceci implique que toutes les tentatives d'augmenter la participation femelle à la politique exigeraient un examen de la politique de langue (où la politique et le parlement sont concernés), ou une campagne à plus long terme pour la faciliter pour que les femmes apprennent les langues européennes ex-coloniales. Regardant l'image plus large il apparaît clairement que non seulement des femmes, mais également les populations plus grandes de ces états ont été aliénées de la loi et de la participation politique par l'utilisation des langues occidentales dans des processus juridiques et législatifs. Ceci a approfondi l'éloignement de la constitution de l'ensemble des habitants, et a pu avoir contribué à l'inapplicabilité perçue de la constitution dans la plupart des Etats africains, de ce fait ralentissant le développement d'une culture constitutionnelle dans la plupart des pays africains. En outre, il a refusé à la majorité leurs droites démocratiques dans leur droite démocratique de participation à la formulation des lois. En Tanzanie, Swahilinization du processus législatif a eu comme conséquence une plus grande démocratisation. Il y a une participation plus large de citoyen au Parlement et il est plus facile pour mobiliser plus de personnes dans les procédés de la législation du pays, qui a, alternativement, aidé à enrichir le vocabulaire légal et constitutionnel de Kiswahili. Naturellement, il y a des cas exceptionnels : dans l'Afrique sous-saharien il y a des états où les langues européennes ex-coloniales ne sont pas les langues uniques de l'importation nationale, ou où elles pas simplement facteur dans des affaires officielles de gouvernement. Au Kenya, l'utilisation de Kiswahili et d'anglais pour la discussion parlementaire augmente les chances pour la participation politique d'un segment plus large de la population. Intéressant, c'était une intervention autoritaire par le Président Jomo Kenyatta's en 1974 qui a présenté Kiswahili dans l'assemblée nationale. Cependant, la législation continue à venir devant le parlement en anglais, de ce fait ressuscitant le problème original de l'exclusion linguistique. En Somalie, à l'heure de l'indépendance en 1960, l'arabe, les anglais et l'Italien tous ont été adoptés en tant que langues officielles. C'était seulement en 1972 qu'un décret militaire du Président Mohamed Siad Barre a remplacé ces langues étrangères avec la langue officielle du Somalien (qui était plus d'ajustage de précision car elle a été parlée par pratiquement tous les ressortissants somaliens). En Tanzanie, la règle et l'autorité incontestées de Jules Nyerere et son CCM (partie révolutionnaire) ont assuré le succès de la Tanzanie Swahilinization politique. À travers la frontière, en Ouganda, il a pris un dictateur militaire, IDI Amin Dada, pour déclarer Kiswahili une langue nationale en 1972. Ces exemples tous impliquent que la survie des politiques de langue en faveur des langues africaines pourrait être liée à la survie des régimes autocratiques. En d'autres termes, les expériences les plus réussies dans la planification de langue en Afrique ne pourraient pas avoir été possibles sans gouvernements semi-finale-autocratiques. Cela préoccupe. Il pourrait discuter qu'il y a un lien entre l'utilisation des langues européennes dans les Etats africains et la domination blanche continue au-dessus des noirs. Cependant, en même temps, on ne peut pas ignorer l'effet très vrai d'unification de l'utilisation des langues européennes dans les Etats africains modernes, où les identités nationales semblent seulement dépasser les ethniques. Dans ces états, des langues de communalist telles que le Hausa, le Luo, le Kikuyu et le Luganda sont directement associés à l'identité tribale. Ainsi, en Ouganda, toutes les suggestions pour employer Luganda comme langue nationale impliqueraient l'hégémonie culturelle d'un groupe ethnique déjà puissant dans l'état. D'autres communautés renverraient un tel favoriser apparent de la culture, des traditions et des valeurs de l'excédent de Baganda leurs propres, et ceci pourrait très facilement mener à la rupture de l'état. Au Nigéria, il y avait de ressentiment semblable vers l'adoption du Hausa comme langue nationale. Ces deux cas démontrent que l'anglais a une qualité à la laquelle les marques il ont particulièrement convenue pour l'usage comme langue de l'unité nationale dans quelques contextes : sa nature oecuménique. Comme langue oecuménique, l'anglais est supplémentaire-communalist et dépasse des frontières de classification ethnique et raciale dans l'Ouganda et le Nigéria. En Ethiopie, où l'amharique est la langue nationale et officielle, et dans Eritrea, où Tigirinya a les mêmes rôles, il y a une longue histoire d'un empire consolidé, de l'existence d'une identité nationale, d'une orthographe pour la langue en question, et d'une identité religieuse chrétienne répandue. Tout ceux-ci ont existé longtemps avant la création de l'état moderne en Afrique, et elles ont assuré la retenue de ces langues dans le fonctionnement de ces états respectifs. Davantage de nord, dans Arabophone Afrique, sont les pays de Maghrebian, et la Libye et l'Egypte. Dans le Maghreb, les gouvernements poteau-coloniaux ont adopté des politiques de langue graduellement élimination progressive visée française et remplacement de elle avec l'arabe. La politique coloniale française, particulièrement en Algérie, était particulièrement préjudiciable vers le concept d'une identité musulmane algérienne : le Français a adopté une politique de division et de règle par laquelle ils ont essayé de renforcer les différences entre les populations de Berberophone et d'Arabophone. Ainsi, le gouvernement algérien postcolonial a été particulièrement intolérant des identités culturelles autres que les musulmans arabes un qu'ils ont adoptés pour leur nation. Ces nations sont quelque peu dépendantes sur l'utilisation du Français dans leurs systèmes d'éducation et politiques, et parce qu'on ne pourrait pas éliminer cette dépendance sur l'indépendance, les programmes énergiques d'Arabization adoptés en Algérie ont parfois fait plus de mal que bonnes. Au Maroc et en Tunisie, où les programmes d'Arabization ont été moins extrêmes, l'importance du Français est identifiée. Dans les deux états, l'arabe est la langue nationale, et le Français est la langue des affaires. En Egypte, la suprématie de l'arabe a été défiée loin moins fortement. L'Egypte a fourni réellement les professeurs arabes de langue pour les programmes de Maghrebian Arabization. C'est partiellement dû à la colonisation britannique et à l'Arabization pré-colonial plus long et plus intense de la population égyptienne par rapport au Maghrebian ceux. En outre, l'Egypte, où l'université d'Al-Azhar est localisée, est un centre religieux important dans le monde musulman. Política y lengua en la experiencia de Postcolonial de África Automatically translated into Spanish thanks to WorldLingo Las escrituras de Ali un Mazrui y un Alamin M Mazrui en lengua y África adentro La energía de Babel: Lengua y gobierno en la experiencia africana, y en varias otras publicaciones me han provocado para pensar profundamente de la herencia de la política de la lengua en África. Los pensamientos que contorneo debajo de venido de mi contrato con las ideas dispuse por éstos y otros eruditos. El desarrollo de la lengua y de la política en África postcolonial ha tomado las trayectorias divergentes en diversos Estados africanos. En algunos casos los grupos específicos de la lengua se han ampliado, mientras que otros se han contraído o aún han desaparecido. Esto se podría atribuir a la comunicación mejorada en las políticas geográficas y lingüísticas de los sentidos, coloniales y poste-coloniales de la lengua, el trabajo de los promotores de la lengua (misionarios incluyendo, los ministros de la educación y difusión y, hasta cierto punto, los profesores y los lingüistas). En África sub-Saharan, las idiomas oficiales del estado (en cuáles se realiza todo el negocio oficial, incluyendo el funcionamiento del gobierno y de la educación nacional,) han tendido para estar de origen europeo. Ser más específicas, estas idiomas han sido a menudo las idiomas de las energías coloniales que administraron una vez estos Estados africanos. En estos casos, mientras que la lengua oficial es inglesa, portuguéa, francesa, alemana o española, el hecho de la materia es que solamente una sección minúscula de la élite de las poblaciones de estos países puede utilizar estas idiomas. A veces, la lengua oficial de un país africano es también su lengua de la unidad nacional. Está Uganda un ejemplo donde la lengua oficial del negocio del gobierno en inglés, y la lengua nacional, que se supone para unir a grupos lingüísticos y étnicos todo diversos es también inglés. En una nación tal como Kenia, el inglés es la lengua oficial, y Kiswahili, la lengua nacional, es hablado por una proporción más grande de la población . Las consecuencias inmediatas del tener idiomas del origen europeo en Estados africanos modernos son muchas. Para uno, la formulación de la política extranjera está generalmente en las manos de una élite de lengua-discurso occidental, que acuerda importancia desproporcionada a estas idiomas. En segundo lugar, como las idiomas occidentales son llaves a las fuentes importantes de la información relevantes a la política extranjera, los policymakers fluidos en, por ejemplo, portugués, son más probables aprender sobre el mundo de Lusophone, y por lo tanto, promover interacciones comerciales y políticas con estas regiones, en comparación con regiones francófonas o anglófonas. Además, estas idiomas son importantes en la orientación de la formación de la élite futura, de modo que Kenyans y los Nigerians, sin importar sus religiones, fueran más probables buscar la admisión en universidades británicas y americanas que en universidades francesas y portuguéas. En un nivel más local, el uso de idiomas europeas en estos estados sub-Saharan ha tenido el efecto de restringir la participación política a los que tienen buen comando de estas idiomas. En varios de estos estados, la lengua parlamentaria del discusión, la lengua en la cual se escribe la constitución nacional, y la lengua en la cual se realizan los procedimientos legales es la lengua ex-colonial. Sucede tan que los hombres dentro de estos estados son más probables hablar estas idiomas que sus contrapartes femeninas. Esto es atribuible al mayor número de las oportunidades educativas disponibles para los varones. Esto implica que cualquier tentativa de aumentar la participación femenina en política requeriría una revisión de la política de la lengua (donde tratan las políticas y al parlamento), o una campaña de más largo plazo para hacerla más fácil para que las mujeres aprendan las idiomas europeas ex-coloniales. Mirando el cuadro más ancho llega a estar claro que no sólo el uso de idiomas occidentales en procesos judiciales han enajenado a las mujeres, pero también a las poblaciones más grandes de estos estados de la ley y de la participación política y legislativos. Esto ha profundizado el alejamiento de la constitución de los ciudadanos, y pudo haber contribuido a la irrelevancia percibida de la constitución en la mayoría de los Estados africanos, así retrasando el desarrollo de una cultura constitucional en la mayoría de los países africanos. Además, ha negado a mayoría las sus derechas democráticas en la su derecha democrática de la participación en la formulación de leyes. En Tanzania, Swahilinization del proceso legislativo ha dado lugar a la mayor democratización. Hay una participación más amplia del ciudadano en el parlamento y es más fácil movilizar a la más gente en los procesos de la legislación del país, que tiene, alternadamente, ayudado a enriquecer el vocabulario legal y constitucional de Kiswahili. Por supuesto, hay casos excepcionales: dentro de África sub-Saharan hay estados donde no están las idiomas las idiomas europeas ex-coloniales únicas de la importación nacional, o donde no lo hacen simplemente factor en negocio oficial del gobierno. De Kenia, el uso de Kiswahili y del inglés para el discusión parlamentario aumenta las ocasiones para la participación política de un segmento más amplio de la población. Interesante, era una intervención dictatorial de presidente Jomo Kenyatta en 1974 que introdujo Kiswahili en la asamblea nacional. Sin embargo, la legislación continúa viniendo ante el parlamento en inglés, así resuscitating el problema original de la exclusión lingüística. En Somalia, a la hora de independencia en 1960, adoptaron el árabe, los ingleses y al italiano todo como idiomas oficiales. Era solamente en 1972 que un decreto militar de presidente Mohamed Siad Barre substituyó estos idiomas extranjeros por la lengua oficial de somalí (que era más guarnición pues fue hablada por prácticamente todos los nacionales somalíes). En Tanzania, la regla y la autoridad indiscutidas de Julio Nyerere y su CCM (partido revolucionario) aseguraron el éxito de Tanzania Swahilinization política. A través de la frontera, en Uganda, tomó a dictador militar, IDI Amin Dada, para declarar Kiswahili una lengua nacional en 1972. Estos casos todos implican que la supervivencia de las políticas de la lengua a favor de idiomas africanas se podría ligar a la supervivencia de regímenes autocráticos. Es decir los experimentos más acertados del planeamiento de lengua en África no pudieron haber sido posibles sin gobiernos semi-autocráticos. Eso está preocupando. Podría ser discutido que hay un acoplamiento entre el uso de idiomas europeas en Estados africanos y la dominación blanca de continuación sobre negros. Sin embargo, al mismo tiempo, uno no puede no hacer caso del efecto muy verdadero de la unificación del uso de idiomas europeas en los Estados africanos modernos, donde las identidades nacionales aparecen solamente superar los étnicos. En estos estados, las idiomas del communalist tales como Hausa, Luo, el Kikuyu y Luganda se asocian directamente a identidad tribal. Así, en Uganda, cualquier sugerencia para utilizar Luganda como lengua nacional implicaría la hegemonía cultural de un grupo étnico ya de gran alcance dentro del estado. Otras comunidades volverían a enviar tal privilegiar evidente de la cultura, de las tradiciones y de los valores del excedente de Baganda sus el propios, y éste podría conducir muy fácilmente a fracturar del estado. En Nigeria, había resentimiento similar hacia la adopción del Hausa como la lengua nacional. Estos dos casos demuestran que el inglés tiene una calidad que las marcas él satisficieron especialmente para el uso como lengua de la unidad nacional en algunos contextos: su naturaleza ecuménica. Como lengua ecuménica, el inglés es adicional-communalist y supera límites de la clasificación étnica y racial dentro de Uganda y de Nigeria. En Etiopía, donde está la lengua el Amharic nacional y oficial, y en Eritrea, en donde Tigirinya tiene los mismos papeles, hay una historia larga de un imperio consolidado, de la existencia de una identidad nacional, de una ortografía para la lengua en la pregunta, y de una identidad religiosa cristiana extensa. Todo el éstos existieron mucho antes de que la creación del estado moderno en África, y han asegurado el transporte de estas idiomas en el funcionamiento de estos estados respectivos. El norte adicional, en Arabophone África, es los países de Maghrebian, y Libia y Egipto. En el Maghreb, los gobiernos poste-coloniales han adoptado políticas de la lengua gradualmente eliminación progresiva dirigida francesa y substituirla por árabe. La política colonial francesa, especialmente en Argelia, era especialmente perjudicial hacia el concepto de una identidad musulmana argelina: el francés adoptó una política del dividir y de la regla por la cual él intentó reforzar las diferencias entre las poblaciones de Berberophone y de Arabophone. Así, el gobierno argelino postcolonial ha sido especialmente intolerante de identidades culturales con excepción de los musulmanes árabes uno a que adoptaron para su nación. Estas naciones son algo confiadas en el uso del francés en sus sistemas educativos y políticos, y porque esta dependencia no se podría eliminar sobre independencia, los programas drásticos de Arabization adoptados en Argelia han hecho a veces más daño que buenas. En Marruecos y Túnez, donde han estado menos extremos los programas de Arabization, la importancia del francés se reconoce. En ambos estados, el árabe es la lengua nacional, y el francés es la lengua del negocio. En Egipto, la supremacía del árabe se ha desafiado lejos menos fuertemente. Egipto ha proporcionado realmente a profesores árabes de la lengua para los programas de Maghrebian Arabization. Esto es en parte debido a la colonización británica y al Arabization pre-colonial más largo y más intenso de la población egipcia con respecto al Maghrebian unos. Además, Egipto, en donde se localiza la universidad del al-Azhar, es un centro religioso importante en el mundo musulmán. Politica e lingua nell'esperienza di Postcolonial dell'Africa Automatically translated into Italian thanks to WorldLingo Le scritture di Ali un Mazrui e un Alamin m. Mazrui sulla lingua e sull'Africa dentro L'alimentazione di Babele: Lingua e controllo nell'esperienza africanaed in parecchie altre pubblicazioni lo hanno provocato per pensare profondamente all'eredità della politica di lingua in Africa. I pensieri che descrivo sotto venuto dal mio aggancio con le idee ho disposto da questi ed altri eruditi. Lo sviluppo della lingua e della politica in Africa postcolonial ha preso i percorsi divergenti in Africano differente dichiara. In alcuni casi i gruppi specifici di lingua si sono espansi, mentre altri hanno ristretto o persino sparito. Ciò potrebbe essere attribuita alla comunicazione migliorata nelle politiche coloniali e alberino-coloniali geografiche e linguistiche di sensi, di lingua, il lavoro dei promotori di lingua (missionari compresi, ministri di formazione e broadcasting e, in parte, insegnanti e linguisti). In Africa sub-Saharan, il funzionario dichiara le lingue (in quale tutto il commercio ufficiale, compreso il funzionamento del governo e della formazione nazionale, è effettuato) ha teso ad essere dell'origine europea. Essere più specifiche, queste lingue sono state spesso le lingue delle alimentazioni coloniali che hanno amministrato una volta i questi Africano dichiarano. In questi casi, mentre la lingua ufficiale è inglese, portoghese, francese, tedesca o spagnola, il fatto della materia è che soltanto una sezione molto piccola dell'elite delle popolazioni di questi paesi può usare queste lingue. A volte, la lingua ufficiale di un paese africano è inoltre la relativa lingua di unità nazionale. Un esempio è l'Uganda in cui la lingua ufficiale del commercio di governo in inglese e la lingua nazionale, che è supposta per unire i gruppi linguistici ed etnici tutto il differenti è inoltre inglese. In una nazione quale il Kenia, l'inglese è la lingua ufficiale e Kiswahili, la lingua nazionale, è parlato da una più grande percentuale di popolazione . Le conseguenze immediate di avere lingue dell'origine europea in Africano moderno dichiara sono molte. Per uno, la formulazione di politica straniera è solitamente nelle mani di un'elite lingua-parlante occidentale, che concilia l'importanza sproporzionata a queste lingue. Secondariamente, poichè le lingue occidentali sono chiavi alle fonti importanti delle informazioni relative alla politica straniera, i policymakers fluenti per esempio nel Portoghese, sono più probabili da imparare circa il mondo di Lusophone e quindi, promuovere le interazioni commerciali e politiche con queste regioni, in contrasto con le regioni francofone o anglofone. Ancora, queste lingue sono importanti nell'orientare la formazione dell'elite futura, di modo che i keniani ed i Nigerians, senza riguardo alle loro religioni, sarebbero più probabili cercare l'ammissione nelle università britanniche ed americane che nelle università francesi e portoghesi. Ad un livello più locale, l'uso delle lingue comunitarie in questi sub-Saharan dichiara ha avuto l'effetto di limitazione della partecipazione politica a coloro che ha buona conoscenza di queste lingue. In vari di questi dichiara, la lingua parlamentare del dibattito, la lingua in cui la costituzione nazionale è scritta e la lingua in cui le procedure legali sono effettuate è la lingua ex-coloniale. Così accade che gli uomini all'interno di questi dichiara sono più probabili parlare queste lingue delle loro controparti femminili. Ciò è attribuibile al numero più grande di occasioni educative disponibili ai maschi. Ciò implica che tutti i tentativi di aumentare la partecipazione femminile alla politica abbiano richiesto una revisione della politica di lingua (dove le politiche ed il Parlamento sono interessati), o una campagna a termine più lungo per renderla più facile affinchè le donne impari le lingue comunitarie ex-coloniali. Guardando l'immagine più larga essere evidente che non solo le donne, ma inoltre le più grandi popolazioni di questi dichiara sono state allontanate dalla legge e da partecipazione politica tramite l'uso delle lingue occidentali nei processi giudiziari e legislativi. Ciò ha approfondito la distanza della costituzione dal citizenry e può contribuire al irrelevance percepito della costituzione nel più africano dichiara, così rallentando lo sviluppo di una coltura costituzionale nella maggior parte dei paesi africani. In più, ha rifiutato alla maggioranza i loro diritti democratici nella loro destra democratica di partecipazione alla formulazione delle leggi. In Tanzania, Swahilinization del processo legislativo ha provocato il democratization più grande. Ci è partecipazione più larga del cittadino al Parlamento ed è più facile mobilitare più gente nei processi di legislazione del paese, che ha, a sua volta, contribuito ad arricchire il vocabolario legale e costituzionale del Kiswahili. Naturalmente, ci sono casi eccezionali: in Africa sub-Saharan ci è dichiara dove le lingue comunitarie ex-coloniali non sono le sole lingue dell'importazione nazionale, o dove non semplicemente fattore nel commercio ufficiale di governo. In Kenia, l'uso sia di Kiswahili che di inglese per il dibattito parlamentare aumenta le probabilità per partecipazione politica di un segmento più largo della popolazione. Interessante, era un intervento dictatorial del presidente Jomo Kenyatta in 1974 che ha introdotto Kiswahili nel complessivo nazionale. Tuttavia, la legislazione continua a venire all'esame del Parlamento in inglese, così resuscitating il problema originale dell'esclusione linguistica. In Somalia, ai tempi di indipendenza in 1960, l'arabo, gli inglesi e l'italiano tutto sono stati adottati come lingue ufficiali. Era soltanto in 1972 che un decreto militare del presidente Mohamed Siad Barre ha sostituito queste lingue straniere con la lingua ufficiale del somalo (che era più montaggio poichè è stata parlata da praticamente tutti i cittadini di somalo). In Tanzania, la regola e l'autorità incontestate di Julius Nyerere ed il suo CCM (partito rivoluzionario) hanno accertato il successo della Tanzania Swahilinization politica. Attraverso il bordo, nell'Uganda, ha preso un dictator militare, l'Idi Amin Dada, per dichiarare Kiswahili una lingua nazionale in 1972. Questi casi tutti implicano che la sopravvivenza delle politiche di lingua per le lingue africane potrebbe essere collegata alla sopravvivenza dei regimi autocratic. Cioè gli esperimenti più riusciti nella pianificazione di lingua in Africa non potrebbero essere possibili senza governi semi-autocratic. Quello sta disturbandosi. Potrebbe essere discusso che ci è un collegamento fra l'uso delle lingue comunitarie in Africano dichiara e la dominazione bianca continua sopra i neri. Tuttavia, allo stesso tempo, si non può ignorare l'effetto molto reale di unificazione dell'uso delle lingue comunitarie in Africano moderno dichiara, dove le identità nazionali sembrano soltanto oltrepassare quei etnici. In questi dichiara, lingue di communalist quale Hausa, Luo, Kikuyu e Luganda direttamente è associato con l'identità tribale. Quindi, nell'Uganda, tutti i suggerimenti per usare Luganda come lingua nazionale implicherebbero l'egemonia culturale di un gruppo etnico già potente all'interno del dichiarare. Altre Comunità resent tale privilegiare apparente della coltura, delle tradizioni e dei valori dell'eccedenza di Baganda il loro propri e questa potrebbe condurre molto facilmente alla frattura del dichiarare. In Nigeria, ci era rancore simile verso l'approvazione di Hausa come la lingua nazionale. Questi due casi dimostrano che l'inglese ha una qualità che le marche esso hanno soddisfatto particolarmente per uso come lingua di unità nazionale in alcuni contesti: la relativa natura ecumenical. Come lingua ecumenical, l'inglese è supplementare-communalist ed oltrepassa i contorni della classificazione etnica e razziale in sia Uganda che Nigeria. In Etiopia, in cui il Amharic è la lingua nazionale ed ufficiale e in Eritrea, in cui Tigirinya ha gli stessi ruoli, ci è una storia lunga di un impero consolidato, dell'esistenza di un'identità nazionale, di un orthography per la lingua in questione e di un'identità religiosa cristiana diffusa. Tutto questi hanno esistito molto prima che la creazione del moderno dichiarasse in Africa ed hanno accertato rinviare di queste lingue nel funzionamento di questi rispettivi dichiarano. Ulteriore nord, in Arabophone Africa, è i paesi di Maghrebian e la Libia e l'Egitto. Nel Maghreb, i governi alberino-coloniali hanno adottato le politiche di lingua gradualmente l'eliminazione progressiva puntata su francese e sostituirla con l'arabo. La politica coloniale francese, particolarmente in Algeria, era particolarmente offensiva verso il concetto di un'identità musulmana algerina: il francese ha adottato una politica di regola e di divisione da cui hanno provato a rinforzare le differenze fra le popolazioni di Arabophone e di Berberophone. Quindi, il governo algerino postcolonial è stato particolarmente intollerante delle identità culturali tranne i musulmani arabi uno che hanno adottato per la loro nazione. Queste nazioni sono in qualche modo fiduciose nell'uso del francese nei loro sistemi di istruzione e politici e perché questa dipendenza non potrebbe essere eliminata su indipendenza, nei programmi drastici di Arabization adottati in Algeria a volte hanno fatto più danno che buone. Nel Marocco ed in Tunisia, in cui i programmi di Arabization sono stati meno estremi, l'importanza del francese è riconosciuta. In entrambi dichiara, l'arabo è la lingua nazionale ed il francese è la lingua del commercio. Nell'Egitto, il supremacy dell'arabo è stato sfidato molto fortemente. L'Egitto realmente ha fornito agli insegnanti di lingue arabi per i programmi di Maghrebian Arabization. Ciò è parzialmente dovuto colonizzazione britannica e il Arabization pre-coloniale più lungo e più intenso della popolazione egiziana rispetto al Maghrebian un. In più, l'Egitto, in cui l'università di Al-Azhar è individuata, è un centro religioso importante nel mondo musulmano. Politik und Sprache in der Erfahrung Postcolonial Afrikas Automatically translated into German thanks to WorldLingo Die Schreiben von Ali ein Mazrui und ein Alamin M Mazrui auf Sprache und Afrika innen Die Energie von Babel: Sprache und Regierungsgewalt in der afrikanischen Erfahrungund in einigen anderen Publikationen haben mich erregt, um an das Vermächtnis von Sprachenpolitik in Afrika tief zu denken. Die Gedanken, die ich unter gekommen von meiner Verpflichtung mit den Ideen festlegte durch diese umreiße und andere Gelehrte. Die Entwicklung der Sprache und der Politik in postcolonial Afrika hat unterschiedliche Wege in den unterschiedlichen afrikanischen Zuständen genommen. In einigen Fällen haben spezifische Sprachengruppen erweitert, während andere geschrumpft oder sogar verschwunden sind. Dieses könnte verbesserter Kommunikation in der geographischen und linguistischen Richtungen, Kolonial- und Pfosten-Kolonialsprachepolitik, die Arbeit zugeschrieben werden der Sprachenförderer (einschließlich Missionare, Erziehungsminister und Sendung und, gewissermassen, Lehrer und Linguisten). In sub-Saharan Afrika haben amtliche Zustandsprachen (in, welchen alle Dienstangelegenheit, einschließlich die Ausführung die Regierung und das Unterrichtswesen, durchgeführt wird), geneigt, vom europäischen Ursprung zu sein. Um spezifischer zu sein, sind diese Sprachen häufig die Sprachen der Kolonialenergien gewesen die einmal diese afrikanischen Zustände ausübten. In diesen Fällen während die Amtssprache englisch spanisch ist, portugiesisch, französisch, deutsch oder, ist die Tatsache der Angelegenheit, daß nur ein kleiner Ausleseabschnitt der Bevölkerungen dieser Länder diese Sprachen verwenden kann. Manchmal ist die Amtssprache eines afrikanischen Landes auch seine Sprache der nationalen Einheit. Ein Beispiel Uganda in dem die Amtssprache des Regierung Geschäfts auf englisch ist, und die nationale Sprache, die ganz unterschiedliche linguistische und ethnische Gruppen vereinigen soll, ist auch Englisch. In einer Nation wie Kenia, ist Englisch die Amtssprache, und Kiswahili, die nationale Sprache, wurde von einem größeren Anteil der Bevölkerung gesprochen . Die sofortigen Konsequenzen des Habens von Sprachen des europäischen Ursprung in den modernen afrikanischen Zuständen sind viele. Für ein ist Formulierung der fremden Politik normalerweise in den Händen einer westlichen Sprache-sprechenden Auslese, die unproportionierten Wert zu diesen Sprachen übereinstimmt. Zweitens da die westlichen Sprachen Schlüssel zu den Hauptquellen der Informationen relevant zur fremden Politik sind, sind die Entscheidungsträger, die auf sagen wir portugiesisch fließend sind, wahrscheinlicher, über die Lusophone Welt zu erlernen, und folglich, die kommerziellen und politischen Interaktionen mit diesen Regionen, im Vergleich mit den Francophone oder Anglophone Regionen zu fördern. Ausserdem sind diese Sprachen wichtig, wenn man die Anordnung der zukünftigen Auslese orientiert, damit Kenyans und Nigerianer, unabhängig davon ihre Religionen, wahrscheinlicher sein würden, Aufnahme in die britischen und amerikanischen Universitäten als in die französischen und portugiesischen Universitäten zu suchen. Auf einem lokaleren Niveau hat der Gebrauch von europäischen Sprachen in diesen sub-Saharan Zuständen den Effekt des Einschränkens der politischen Teilnahme zu denen gehabt, die guten Befehl dieser Sprachen haben. In mehreren dieser Zustände, ist die parlamentarische Sprache der Debatte, die Sprache, in der die nationale Beschaffenheit geschrieben wird und die Sprache, in der Gerichtsverfahren durchgeführt werden, die ex-Kolonialsprache. Es geschieht so, daß Männer innerhalb dieser Zustände wahrscheinlicher sind, diese Sprachen, als zu sprechen ihre weiblichen Gegenstücke sind. Dieses ist der grösseren Zahl den pädagogischen Gelegenheiten zuzuschreibend, die für Männer vorhanden sind. Dieses deutet, daß alle mögliche Versuche, weibliche Teilnahme an der Politik zu erhöhen entweder einen Bericht der Sprachenpolitik erfordern würden (wo Politiken und Parlament betroffen werden), oder eine längerfristige Kampagne an, um sie einfacher zu bilden, damit Frauen die ex-kolonialeuropäischen Sprachen erlernen. Die breitere Abbildung betrachtend, wird es frei, daß nicht nur Frauen, aber auch die größeren Bevölkerungen dieser Zustände vom Gesetz und von der politischen Teilnahme durch den Gebrauch von westlichen Sprachen in den Gerichts- und gesetzgebenden Prozessen entfremdet worden sind. Dieses hat die Entferntheit der Beschaffenheit von der Bürgerschaft vertieft und zur wahrgenommenen irrelevanz der Beschaffenheit in den meisten afrikanischen Zuständen beigetragen haben kann und die Entwicklung einer konstitutionellen Kultur in den meisten afrikanischen Ländern so verlangsamt worden. Zusätzlich hat es der Majorität ihre demokratischen Rechte in ihrem demokratischen Recht der Teilnahme an der Formulierung von Gesetzen verweigert. In Tanzania Swahilinization vom gesetzgebenden Prozeß hat grössere Demokratisierung ergeben. Es gibt breitere Bürgerteilnahme am Parlament und es ist einfacher, mehr Leute in die Gesetzgebungprozesse des Landes zu mobilisieren, das hat, der Reihe nach, geholfen, Kiswahilis zugelassenen und konstitutionellen Wortschatz anzureichern. Selbstverständlich gibt es Sonderfälle: innerhalb sub-Saharan Afrikas gibt es Zustände, in denen die ex-kolonialeuropäischen Sprachen nicht die alleinigen Sprachen des nationalen Importes sind, oder wo sie einfach nicht Faktor in amtliches Regierung Geschäft. Kenias erhöht der Gebrauch von Kiswahili und Englisch für parlamentarische Debatte die Wahrscheinlichkeiten für politische Teilnahme eines breiteren Segments der Bevölkerung. Interessant war es eine autoritäre Intervention durch Präsidenten Jomo Kenyattas 1974, das Kiswahili in die Nationalversammlung einführte. Jedoch fährt die Gesetzgebung fort, vor Parlament auf englisch zu kommen und so resuscitating das ursprüngliche Problem linguistischem Ausschluß. In Somalia zu der Zeit der Unabhängigkeit 1960, alle wurden Arabisch, Englisch und Italiener als Amtssprachen angenommen. Es war nur 1972, daß eine militärische Verordnung des Präsidenten Mohamed Siad Barre diese Fremdsprachen mit der Amtssprache von somalischem ersetzte (das mehr Befestigung war, da es von praktisch allen somalischen Angehörigen gesprochen wurde). In Tanzania stellten die unchallenged Richtlinie und die Berechtigung von Julius Nyerere und sein CCM (revolutionäre Partei) den Erfolg von Tanzania sicher Swahilinization Politik. Über dem Rand in Uganda, nahm es einen militärischen Diktator, IDI Amin Dada, um Kiswahili zu erklären eine nationale Sprache 1972. Diese Fälle alle deuten an, daß das überleben der Sprachenpolitischer richtlinien zugunsten der afrikanischen Sprachen mit dem überleben der autokratischen Regime verbunden werden könnte. Das heißt, konnten die erfolgreichsten Experimente in der Sprachplanung in Afrika nicht ohne halb-autokratische Regierungen möglich gewesen sein. Das bemüht. Es könnte argumentiert werden, daß es eine Verbindung zwischen dem Gebrauch von europäischen Sprachen in den afrikanischen Zuständen und fortfahrender weißer Herrschaft über Schwarzen gibt. Jedoch gleichzeitig kann man nicht den sehr realen Vereinheitlicheneffekt des Gebrauches von europäischen Sprachen in den modernen afrikanischen Zuständen ignorieren, in denen nationale Identitäten nur scheinen, die ethnische zu überschreiten. In diesen Zuständen sind communalist Sprachen wie Hausa, Luo, Kikuyu und Luganda direkt mit Stammes- Identität verbunden. So in Uganda, würden alle mögliche Vorschläge, zum von Luganda als nationale Sprache zu verwenden die kulturelle Hegemonie einer bereits leistungsfähigen ethnischen Gruppe innerhalb des Zustandes andeuten. Andere Gemeinschaften würden solches offensichtliches Privilegieren der Kultur, der Traditionen und der Werte des Baganda überschusses ihre Selbst zurücksenden, und dieser könnte zu das Zerbrechen des Zustandes sehr leicht führen. In Nigeria gab es ähnlichen Groll in Richtung zur Annahme von Hausa als die nationale Sprache. Diese zwei Fälle zeigen, daß Englisch eine Qualität hat, der Marken es besonders für Gebrauch als Sprache der nationalen Einheit in einigen Kontexten entsprachen: seine ökumenische Natur. Als ökumenische Sprache ist Englisch Extra-communalist und überschreitet Grenzen der ethnischen und rassischen Klassifikation innerhalb Ugandas und Nigerias. In Äthiopien in dem Amharic die nationale und Amtssprache ist, und in Eritrea, in dem Tigirinya die gleichen Rollen hat, es eine lange Geschichte eines vereinigten Reiches, des Bestehens einer nationalen Identität, der Orthographie für die Sprache in der Frage und der weitverbreiteten christlichen frommen Identität gibt. Alles bestanden diese lange vorher die Kreation des modernen Zustandes in Afrika, und sie haben das Übertragen dieser Sprachen in die Ausführung diese jeweiligen Zustände sichergestellt. Weiterer Norden, in Arabophone Afrika, ist die Maghrebian Länder und Libyen und Ägypten. Im Maghreb haben die Pfosten-Kolonialregierungen Sprachenpolitische richtlinien angestrebtes stufenweise abwickeln französisch und es mit Arabisch ersetzen angenommen. Französische Kolonialpolitik, besonders in Algerien, war in Richtung zum Konzept einer algerischen moslemischen Identität besonders zerstörend: die Franzosen nahmen eine teilen und Richtlinienpolitik an, durch die sie versuchten, die Unterschiede zwischen Berberophone und Arabophone Bevölkerungen zu verstärken. So ist die postcolonial algerische Regierung von den kulturellen Identitäten anders als die arabischen Moslems einen besonders intolerant gewesen, die sie für ihre Nation annahmen. Diese Nationen sind auf dem Gebrauch von Franzosen in ihren pädagogischen und politischen Systemen und weil diese Abhängigkeit nicht nach Unabhängigkeit beseitigt werden könnte, den drastischen Arabization Programmen ein wenig vertrauensvoll, die in Algerien angenommen werden, haben getan manchmal mehr Schaden als gut. In Marokko und in Tunesien in dem die Arabization Programme weniger extrem gewesen sind, wird der Wert der Franzosen erkannt. In beiden Zuständen ist Arabisch die nationale Sprache, und Franzosen sind die Sprache des Geschäfts. In Ägypten ist der Vorherrschaft von Arabisch weit kleiner stark herausgefordert worden. Ägypten hat wirklich die arabischen Sprachenlehrer für die Maghrebian Arabization Programme zur Verfügung gestellt. Dieses liegt an der britischen Besiedlung und am längeren und intensiveren vor-KolonialArabization der ägyptischen Bevölkerung im Vergleich zu dem Maghrebian eine teils. Zusätzlich ist Ägypten, in dem die Al-Azhar Universität lokalisiert wird, eine wichtige fromme Mitte in der moslemischen Welt. Política e língua na experiência de Postcolonial de África Automatically translated into Portuguese thanks to WorldLingo As escritas de Ali um Mazrui e um Alamin M Mazrui na língua e na África dentro O poder de Babel: Língua e Governance na experiência africana, e em diversas outras publicações provocaram-me para pensar profundamente sobre o legacy da política da língua em África. Os pensamentos que eu esboço abaixo do vindo de meu acoplamento com as idéias determinei por estes e outros scholars. O desenvolvimento da língua e da política em África postcolonial fêz exame de trajetos divergent em estados africanos diferentes. Em alguns casos os grupos específicos da língua expandiram, quando outros encolherem ou desaparecerem mesmo. Isto poderia ser atribuído a uma comunicação melhorada nas políticas geográficas e lingüísticas dos sentidos, as coloniais e as borne-coloniais da língua, o trabalho de promoters da língua (missionários including, ministros de instrução e transmissão e, a alguma extensão, professores e lingüistas). Em África sub-Saharan, as línguas oficiais do estado (em quais todo o negócio oficial, including o corredor do governo e da instrução nacional, é realizado) tenderam a ser da origem européia. Para ser mais específicas, estas línguas foram frequentemente as línguas dos poders coloniais que administraram uma vez estes estados africanos. Nestes casos, quando a língua oficial for inglesa, Portuguese, francesa, alemão ou espanhola, o fato da matéria é que somente uma seção minúscula do elite das populações destes países pode usar estas línguas. Às vezes, a língua oficial de um país africano é também sua língua da unidade nacional. Um exemplo é Uganda onde a língua oficial do negócio do governo em inglês, e a língua nacional, que é suposta para unir grupos lingüísticos e étnicos toda diferentes é também inglês. Em uma nação tal como Kenya, o inglês é a língua oficial, e Kiswahili, a língua nacional, é falado por uma proporção maior da população . As conseqüências imediatas de ter línguas da origem européia em estados africanos modernos são muitas. Para um, a formulação da política extrangeira está geralmente nas mãos de um elite língua-falador ocidental, que concorde a importância desproporcional a estas línguas. Secondly, porque as línguas ocidentais são chaves às fontes principais da informação relevantes à política extrangeira, os policymakers fluent por exemplo no português, são mais prováveis aprender sobre o mundo de Lusophone, e conseqüentemente, promover interações comerciais e políticas com estas regiões, ao contrário das regiões Francophone ou Anglophone. Além disso, estas línguas são importantes em orientar a formação do elite futuro, de modo que Kenyans e os Nigerians, não obstante suas religiões, sejam mais prováveis procurar a admissão em universidades britânicas e americanas do que em universidades francesas e Portuguese. Em um nível mais local, o uso de línguas européias nestes estados sub-Saharan teve o efeito de restringir a participação política àqueles que têm o comando bom destas línguas. Em diversos destes estados, a língua parliamentary do debate, a língua em que o constitution nacional é escrito, e a língua em que os procedimentos legais são realizados são a língua ex-colonial. Acontece assim que os homens dentro destes estados são mais prováveis falar estas línguas do que são suas contrapartes fêmeas. Isto é attributable ao número mais grande das oportunidades educacionais disponíveis aos machos. Isto implica que todas as tentativas de aumentar a participação fêmea na política requereriam uma revisão da política da língua (onde a política e o parliament são concernidos), ou uma campanha longer-term para fazê-la mais fácil para que as mulheres aprendam as línguas européias ex-coloniais. Olhando o retrato mais largo torna-se desobstruído que não somente as mulheres, mas também as populações maiores destes estados alienated da lei e da participação política pelo uso de línguas ocidentais em processos judiciais e legislativos. Isto aprofundou o remoteness do constitution do citizenry, e pode ter contribuído ao irrelevance percebido do constitution em a maioria de estados africanos, assim retardando abaixo o desenvolvimento de uma cultura constitutional em a maioria de países africanos. Além, negou à maioria suas direitas democráticas em sua direita democrática da participação na formulação das leis. Em Tanzânia, Swahilinization do processo legislativo resultou em um democratization mais grande. Há uma participação mais larga do cidadão no Parliament e é mais fácil mobilize mais povos nos processos do law-making do país, que tem, por sua vez, ajudado enriquecer o vocabulário legal e constitutional de Kiswahili. Naturalmente, há uns casos excepcionais: dentro de África sub-Saharan há os estados onde as línguas européias ex-coloniais não são as únicas línguas da importação nacional, ou onde não simplesmente fator no negócio oficial do governo. Em Kenya, o uso de Kiswahili e de inglês para o debate parliamentary aumenta as possibilidades para a participação política de um segmento mais largo da população. Interessante, era uma intervenção dictatorial pelo presidente Jomo Kenyatta em 1974 que introduziu Kiswahili no conjunto nacional. Entretanto, a legislação continua a vir antes do parliament em inglês, assim resuscitating o problema original da exclusão lingüística. Em Somália, na altura da independência em 1960, o árabe, os ingleses e o italiano todos foram adotados como línguas oficiais. Era somente em 1972 que um decree militar do presidente Mohamed Siad Barre substituiu estas línguas extrangeiras com a língua oficial de Somali (que era mais encaixe porque foi falado por praticamente todos os nationals Somali). Em Tanzânia, a régua e a autoridade unchallenged de Julius Nyerere e seu CCM (partido revolucionário) asseguraram o sucesso de Tanzânia Swahilinization política. Através da beira, em Uganda, fêz exame de um ditador militar, Idi Amin Dada, para declarar Kiswahili uma língua nacional em 1972. Estes exemplos todos implicam que a sobrevivência de políticas da língua no favor de línguas africanas poderia ser ligada à sobrevivência de regimes autocratic. Ou seja as experiências as mais bem sucedidas no planeamento de língua em África não puderam ter sido possíveis sem governos semi-autocratic. Isso está incomodando. Poder-se-ia discutir que há uma ligação entre o uso de línguas européias em estados africanos e o domination branco continuando sobre pretos. Entretanto, ao mesmo tempo, se não pode ignorar o efeito muito real unifying do uso de línguas européias nos estados africanos modernos, onde as identidades nacionais parecem somente transcend o étnicos. Nestes estados, as línguas do communalist tais como o Hausa, Luo, o Kikuyu e Luganda são associados diretamente com a identidade tribal. Assim, em Uganda, todas as sugestões para usar Luganda como uma língua nacional implicariam o hegemony cultural de um grupo étnico já poderoso dentro do estado. Outras comunidades resent tal privilegiar aparente da cultura, das tradições e dos valores do excesso de Baganda seus próprios, e este poderia muito fàcilmente conduzir a fraturar do estado. Em Nigéria, havia um resentment similar para o adoption do Hausa como a língua nacional. Estes dois casos demonstram que o inglês tem uma qualidade que os makes ele sirvam especialmente para o uso como uma língua da unidade nacional em alguns contextos: sua natureza ecumenical. Como uma língua ecumenical, o inglês é extra-communalist e transcends limites da classificação étnica e racial dentro de Uganda e de Nigéria. Em Etiópia, onde o Amharic é a língua nacional e oficial, e em Eritrea, onde Tigirinya tem os mesmos papéis, há uma história longa de um império consolidado, da existência de uma identidade nacional, de um orthography para a língua na pergunta, e de uma identidade religiosa Christian difundida. Todo o estes existiram por muito tempo antes da criação do estado moderno em África, e asseguraram carregar sobre destas línguas no corredor destes estados respectivos. Um norte mais adicional, em Arabophone África, é os países de Maghrebian, e Líbia e Egipto. No Maghreb, os governos borne-coloniais adotaram políticas da língua gradualmente phasing visado - para fora francês e substitui-lo com o árabe. A política colonial francesa, especialmente em Argélia, estava danificando especialmente para o conceito de uma identidade muçulmana Algerian: o francês adotou uma política dividir-se e de régua por que tentou reforçar as diferenças entre populações de Berberophone e de Arabophone. Assim, o governo Algerian postcolonial foi especialmente intolerant de identidades cultural à excepção dos muçulmanos árabes um que adotaram para sua nação. Estas nações são um tanto reliant no uso do francês em seus sistemas educacionais e políticos, e porque esta dependência não poderia ser eliminada em cima da independência, nos programas drásticos de Arabization adotados em Argélia têm feito às vezes mais dano do que boas. Em Marrocos e em Tunísia, onde os programas de Arabization foram mais menos extremos, a importância do francês é reconhecida. Em ambos os estados, o árabe é a língua nacional, e o francês é a língua do negócio. Em Egipto, o supremacy do árabe foi desafiado distante menos fortemente. Egipto forneceu realmente os professores árabes da língua para os programas de Maghrebian Arabization. Isto é em parte devido à colonização britânica e ao Arabization pre-colonial mais longo e mais intenso da população Egyptian na comparação ao Maghrebian uns. Além, Egipto, onde a universidade do al-Azhar é encontrada, é um centro religioso importante no mundo muçulmano. Politiken och språket i Afrika Postcolonial erfar Automatically translated into Swedish thanks to WorldLingo Handstilarna av Ali en Mazrui och en Alamin M Mazrui på språk och Afrika in Driva av Babel: Språket och makt i afrikanen erfar, och i flera andra publikationer har provocerat mig till funderare djupt om legaten av språkpolitik i Afrika. Tankarna, att jag skisserar nedanfört som framåt komms från min koppling med idéuppsättningen av dessa och andra forskare. Utvecklingen av språket och politik i postcolonial Afrika har tagit avviks banor i olik afrikan påstår. I vissa fall har har har specifika språkgrupper utvidgat, fördriver andra krympt eller även försvunnit. Detta kunde tillskrivas till den förbättrade kommunikationen i de geografiska och språkliga avkänningarna, koloniinvånaren och posta-koloniinvånare språkpolitiken, arbetet av språktillskyndare (inklusive missionärer, minister av utbildning och radioutsändning och, till någon grad, lärare och lingvister). I sub-Saharan Afrika har statliga språk för representanten (i vilka all officiell affär, däribland springet av regering- och medborgareutbildningen, bärs ut), ansat för att vara av europébeskärning. För att vara mer specifik, har dessa språk ofta varit språken av kolonialmakterna som administrerade en gång dessa afrikanen påstår. I dessa fall är stunden det officiella språket engelska, portugisen, franska, tysk, eller spanjoren, faktumet av materien är att endast en mycket liten elit delar upp av befolkningarna av dessa länder kan använda dessa språk. Ibland är det officiella språket av ett afrikanskt land också dess språk av medborgareenhet. Ett exempel är Uganda var det på engelska officiella språket av den regerings- affären, och medborgarespråket, som är förment att förena alla olika språkligt och folkgrupper, är också engelska. I en nation liksom Kenya är engelska det officiella språket, och Kiswahili, medborgarespråket, talas av ett större proportionerar av befolkningen . De omgående följderna av att ha språk av europébeskärningen i modern afrikan påstår är många. För en är utrikespolitikutformningen vanligt i räcker av en västra språk-talande elit, som stämm överens disproportionate betydelse till dessa språk. Secondly som de västra språken är, stämm för att ha som huvudämne källor av information som är relevant till utrikespolitik, flytande makthavande personer in, något att säga, portugis, är mer rimlig att lära om den Lusophone världen och därför, att främja reklamfilm och politiska växelverkan med dessa regioner, som motsatt till Francophone eller Anglophone regioner. Dessutom är dessa språk viktiga, i orientering av bildandet av den framtida eliten, så att Kenyans och Nigerians, utan hänsyn till deras religioner, skulle är mer rimlig till sökandenerkännande in i britt- och amerikanuniversitetar än in i franska och portugisiska universitetar. På en mer jämn lokal, påstår har bruket av européspråk i dessa sub-Saharan haft verkställa av att begränsa politiskt deltagande till de som har goda att befalla av dessa språk. I flera av dessa påstår, det parlamentariska språket av debatten, språket som medborgarekonstitutionen är skriftlig i, och språket, som lagliga tillvägagångssätt bärs i ut, är före detta-koloniinvånaren språket. Det händer så, att manar inom dessa påstår är mer rimlig att tala dessa språk, än är deras kvinnliga motstycken. Detta är attributable till det mer stor numrerar av bildas tillfällen som är tillgängliga till manlig. Detta antyder, att några försök till kvinnligt deltagande för förhöjning i skulle politik kräver endera en granska av språkpolitiken (var politiken och parlamentet angå), eller en longer-term aktion att göra den lättare för att kvinnor ska lära före detta-koloniinvånaren européspråken. Se det mer bred föreställa den blir klart att inte endast kvinnor, men de större befolkningarna av dessa påstår också har alienerats från lagen och från politiskt deltagande vid bruket av västra språk i juridiskt och lagstiftnings- bearbetar. Detta har fördjupat avlägsenheten av konstitutionen från befolkningen och kan ha bidragit till den märkte irrelevancen av konstitutionen i mest afrikan påstår, således sakta besegra utvecklingen av en konstitutionell kultur i mest afrikanska länder. I tillägg har det förnekat majoriteten deras demokratiska rätter i deras demokratiska rätt av deltagande i utformningen av lagar. I Tanzania Swahilinization av det lagstiftnings- processaa har resulterat i mer stor demokratisering. Det finns mer bred medborgaredeltagande i parlament, och det är lättare att mobilisera mer folk in i landets law-making bearbetar, som har, i sin tur hjälpt att berika Kiswahilis lagliga och konstitutionella ordlista. Naturligtvis finns det undantagsfall: inom sub-Saharan Afrika finns det påstår var före detta-koloniinvånaren européspråken inte är sulaspråken av medborgareimporten, eller var de inte dela upp i faktorer enkelt in i officiell regerings- affär. I Kenya riskerar bruket av både Kiswahili och engelska för parlamentariska debattförhöjningar för politiskt deltagande av ett mer bred segmenterar av befolkningen. Interestingly var det ett diktatoriskt ingripande av President Jomo Kenyattas i 1974 som introducerade Kiswahili in i nationalförsamlingen. Emellertid fortsätter lagstiftningen för att komma för den på engelska parlamentet, resuscitating således det original- problemet av det språkliga uteslutandet. I Somalia på tiden av självständighet i 1960, all adopterades arabiskan, engelska och italienare som officiella språk. Det ägde rum endast i 1972 som ett militärt dekret av den presidentMohamed Siad barren bytte ut dessa utländska språk med det officiella språket av somaliskt (som var mer passande, som det talades av praktiskt alla somaliska medborgare). I Tanzania härskar det obestritt, och myndighet av Julius Nyerere och hans CCM (det revolutionära partit) såg till framgången av Tanzania Swahilinization politik. Över gränsa i Uganda, tog det en militär diktator, Idi Amin Dada, för att förklara Kiswahili ett medborgarespråk i 1972. Alla dessa anföra som exempel antyder att överlevnaden av språkpolitik i favör av afrikanska språk kunde anknytas till överlevnaden av enväldiga styren. Med andra ord de mest lyckade experimenten i språket som planerar i Afrika som kan för att inte ha varit möjlighet utan halv-enväldiga regeringar. Det besvärar. Det kunde argumenteras att det finns en anknyta mellan bruket av européspråk i afrikan påstår och fortsätta vitdominans över svartar. Emellertid samtidigt, kan inte man ignorera mycket verkligt ena verkställer av bruket av européspråk i modern afrikan påstår, var medborgareidentiteter verkar endast att överskrida person som tillhör en etnisk minoritet en. I dessa påstår, communalistspråk liksom Hausa, Luo, Kikuyu, och Luganda är direkt tillhörande med stam- identitet. Således i Uganda, antyder några förslag att använda Luganda, som ett medborgarespråk skulle, den kulturella hegemonyen av en redan kraftig folkgrupp inom det statligt. Andra skulle gemenskaper hars över sådan påtagligt privilegiera av kulturen, traditioner och värderar av Bagandaen över deras eget, och denna kunde mycket lätt bly- till bryta av det statligt. I Nigeria fanns det liknande harm in mot adoptionen av Hausa som medborgarespråket. Dessa två fall visar att engelska har ett kvalitets- som gör det som passas speciellt för bruk som ett språk av medborgareenhet i några sammanhang: dess ekumeniska natur. Som ett ekumeniskt språk är överskrider engelska extrahjälpen-communalist och gränser av den etniska och ras- klassifikationen inom både Uganda och Nigeria. I Etiopien, var Amharic är medborgare- och representantspråket, och i Eritrea, var Tigirinya har de samma rollerna, det finns en lång historia av ett konsoliderat välde, existensen av en medborgareidentitet, ifrågasätter en rättskrivningslära för språket in, och en utbredd kristen religiös identitet. Allt fanns dessa long, för skapelsen av det modernt påstår i Afrika, och de har sett till bära över av dessa språk in i springet av dessa respektive påstår. Den mer ytterligare norden, i Arabophone Afrika, är de Maghrebian länderna, och Libyen och Egypten. I Maghreben har posta-koloniinvånaren regeringarna adopterat språkpolitik som siktas på gradvist att arrangera gradvis - som ut är franskt, och utbytning den med arabiska. Fransk kolonial politik, speciellt i Algeriet, var speciellt damaging in mot begreppet av en algerisk Muslim identitet: franskan adopterade en dela och härskar politik som de försökte att förstärka vid skillnaderna mellan Berberophone och Arabophone befolkningar. Således har den postcolonial algeriska regeringen varit speciellt intolerant av kulturella identiteter annan, än de arabiska muslimna en dem adopterade för deras nation. Dessa nationer är något reliant på bruket av franska i deras bilda och politiskt system, och därför att detta beroende inte kunde avlägsnas på självständighet, de drastiska Arabization programen som adopteras i Algeriet, har ibland gjort mer skada än goda. I Marocko och Tunisien var de Arabization programen har varit mindre ytterlighet, känns igen betydelsen av franska. I båda påstår, är arabiskan medborgarespråket, och franskan är språket av affären. I Egypten har supremacyen av arabiskan utmanats långt mindre starkt. Egypten har faktiskt git arabiskaspråklärarna för de Maghrebian Arabization programen. Denna är delvis tack vare brittisk colonization och den längre och mer intensiva pre-koloniinvånaren Arabization av den egyptiska befolkningen i jämförelse till Maghrebianen en. I tillägg är Egypten, var al-Azharuniversitetar lokaliseras, en viktig klosterbroder centrerar i den Muslim världen. Политика и язык в опыте Postcolonial Африки Automatically translated into Russian thanks to WorldLingo Сочинительства Али Mazrui и Alamin m Mazrui на языке и Африке внутри Сила Babel: Язык и управление в африканском опыте, и в нескольких других изданий спровоцируйте меня для того чтобы думать глубоки о legacy политики языка в Африке. Мысли я конспектирую под после того как я от моего захвата с идеями установил этими и другие эрудиты. Развитие языка и политики в postcolonial Африке принимало дивергентные курсы в по-разному африканские положения. In some cases специфически группы языка расширяли, пока другие сжимали or even исчезали. Это смогло быть приписано к улучшенному сообщению в географических и лингвистических политиках чувств, колониальных и столб-колониальных языка, работе promoters языка (включая missionaries, министры образования и широковещания и, to some extent, учителя и лингуистки). В sub-Saharan Африке, официальные языки положения (в унесен полностью оффичиальный бизнес, включая ход правительства и национального образования,) клонили быть европейского начала. Для того чтобы быть специфическиее, этими языками часто были языки колониальных держав которые раз administered эти африканские положения. В эти случаи, пока официальный язык английское, португальское, французское, немецкое или испанское, факт дела что только малюсенький раздел элиты населенностей этих стран может использовать эти языки. Иногда, официальным языком африканской страны будет также свой язык национального единства. Примером будет Уганда где официальный язык дела правительства на английском языке, и национальным языком, которое предположены, что соединяет совсем по-разному лингвистические и этнические группы будет также английская язык. В нации such as Кения, английской языком будет официальный язык, и Kiswahili, национальный язык, поговорено более большой пропорцией населенности . Немедленно последствия иметь языки европейского начала в самомоднейших африканских положениях много. Для одного, образование международной политики находится обычно в руках западной язык-говоря элиты, которая согласовывает несоразмерную важность к этим языкам. Secondly, по мере того как западными языками будут ключи к главным источникам информации уместным к международной политике, policymakers fluent внутри, мнение, португалка, более правоподобны для того чтобы выучить о мире Lusophone, и поэтому, повысить коммерчески и политические взаимодействия с этими зонами, в отличие от Francophone или Anglophone зон. Furthermore, эти языки важны в ориентировать образование будущей элиты, так НОП Kenyans и Nigerians, regardless of их вероисповедания, были бы более правоподобны для того чтобы изыскивать допущение в великобританские и американские университеты чем в французские и португальские университеты. На более местном уровне, польза европейских языков в этих sub-Saharan положениях имела влияние ограничивать политическое участие к тем которые имеют хорошую команду этих языков. В несколько из этих положений, принятым в парламенте языком debate, языком в котором национальная конституция написана, и языком в котором правовые процедуры унесены будут ex-колониальный язык. Оно так случается что люди внутри эти положения более правоподобны для того чтобы поговорить эти языки чем будут их женские двойники. Это приписывает большое число воспитательных возможностей имеющихся к мужчинам. Это подразумевает что любые попытки увеличить женское участие в политике требовали или просмотрения политики языка (где политики и парламент относятся), или longer-term кампания для того чтобы сделать ее легко для женщин выучить ex-колониальные европейские языки. Смотрящ более широкое изображение оно будет ясно что not only женщины, но также более большие населенности этих положений были отчужены от закона и от политического участия пользой западных языков в судебных и законодательных процессах. Это углубляло дистанционность конституции от citizenry, и может способствовать к восприниманной неуместности конституции в большинств африканских положениях, таким образом замедляющ развитие конституционной культуры в большинств африканских странах. In addition, оно отказывало большинству их демократические права в их демократическом right of участие в образовании законов. В Танзании, Swahilinization законодательного процесса приводит к в большой демократизации. Будет более широкое участие гражданина в парламенте и легке для того чтобы мобилизовать больше людей в процессы law-making страны, который имеет, в свою очередь, после того как я помогло обогатить терминологию Kiswahili законную и конституционную. Of course, будут исключительнейшие случаи: внутри sub-Saharan Африка будут положения где ex-колониальными европейскими языками не будут единственные языки национального ввоза, или где они просто не делают фактор в официальное дело правительства. В Кении, польза как Kiswahili, так и английской языка для парламентского debate увеличивает шансы для политического участия более широкого этапа населенности. Interestingly, было вмешательством диктаторскими методами президентом Jomo Kenyatta's в 1974 которое ввело Kiswahili в общенациональную ассамблею. Однако, законодательство продолжается прийти перед парламентом на английском языке, таким образом resuscitating исходная задача лингвистического исключения. В Сомали, во время независимости в 1960, Arabic, английские языки и итальянка все были приняты как официальные языки. Оно было только в 1972 что воинский декрет президента Mohamed Siad Barre заменил эти иностранные языки с официальным языком сомалийского (было больше штуцера по мере того как оно было поговорено практически всеми сомалийскими соотечественниками). В Танзании, unchallenged правило и авторитет Julius Nyerere и его CCM (революционная партия) обеспечили успех Танзании Swahilinization политика. Через границу, в Уганде, оно приняло воинский dictator, Idi Amin Dada, для того чтобы объявить Kiswahili национальный язык в 1972. Эти примеры все подразумевают что выживание политик языка in favour of африканские языки смогло быть соединено к выживанию самодержавных режимов. In other words, успешно эксперименты в запланировании языка в Африке не могли быть по возможности без semi-самодержавных правительств. То беспокоит. Оно смогло быть поспорено что будет соединение между пользой европейских языков в африканских положениях и продолжая белым доминированием над чернотой. Однако, в то же самое время, нельзя проигнорировать очень реальное влияние унифицировать пользы европейских языков в самомоднейших африканских положениях, где кажется, что переступают пределы национальные самобытности только этнические одни. В этих положениях, языки communalist such as Hausa, Luo, Kikuyu и Luganda сразу связаны с соплеменной тождественностью. Таким образом, в Уганде, VSе предложения для использования Luganda как национальный язык подразумевали бы культурный гегемонизм уже мощного этнические группы внутри положение. Другие общины resent такой явно давать привилегии культуры, традиций и значений Baganda над их, и это смогло очень легко вести к ломать положения. В Нигерии, был подобный resentment к принятию Hausa как национальный язык. Эти 2 случая демонстрируют что английская язык имеет качество модели оно специально одели для пользы как язык национального единства в некоторых смыслах: своя экуменическая природа. Как экуменический язык, английская язык экстренна-communalist и переступает пределы границы этнического и расового классифицирования внутри и Уганда и Нигерия. В эфиопии, где Amharic будет соотечественником и официальным языком, и в Eritrea, где Tigirinya имеет такие же роли, будет длинняя история консолидированной империи, существования национальной самобытности, орфографии для языка в вопросе, и widespread тождественности Кристиан вероисповедной. Вс эти существовали long before творение самомоднейшего положения в Африке, и они обеспечивали carry over этих языков в ход этих соответственно положений. Более дальнеишим севером, в Arabophone Африке, будет странами Maghrebian, и Ливией и Египтом. В Maghreb, столб-колониальные правительства принимали политики языка aim at постепенно фазировать - вне французский и заменять ть его с Arabic. Французское колониальная политика, специально в Алжире, было специально damaging к принципиальной схеме алжирской мусульманской тождественности: франчуз принял политику "разделяй и властвуй" они попытался усилить разницы между населенностями Berberophone и Arabophone. Таким образом, postcolonial алжирское правительство специально нетолерантно специфичность культуры за исключением арабских Muslim одного которые они приняли для их нации. Эти нации несколько reliant на пользе франчуза в их воспитательных и политических строях, и потому что эта зависимость не смогла быть исключена на независимости, drastic программах Arabization принятых в Алжире иногда делали больше вреда чем хорошо. В Марокко и Тунисе, где программы Arabization более менее весьма, важность франчуза. В обоих положениях, Arabic будет национальный язык, и франчузом будет язык коммерции. В Египте, supremacy Arabic было брошено вызов далеко сильно. Египт фактическ обеспечил учителей арабского языка для программ Maghrebian Arabization. Это отчасти из-за великобританской колонизации и более длиннего и более интенсивного pre-колониального Arabization египетской населенности in comparison to Maghrebian одни. In addition, Египт, где университет al-Azhar обнаружен местонахождение, будет важным вероисповедным центром в мусульманском мире. Politiek en Taal in de Ervaring van Postcolonial van Afrika Automatically translated into Dutch thanks to WorldLingo Het geschrift van Ali een Mazrui en een Alamin M Mazrui op taal en Afrika binnen De macht van Babel: Taal en Bestuur in de Afrikaanse Ervaring, en in verscheidene andere publicaties me om diep over de erfenis van taalbeleid in Afrika hebben veroorzaakt te denken. De gedachten die ik hieronder schets komen uit mijn overeenkomst met de ideeën die door deze en andere geleerden worden uitgevaardigd. De ontwikkeling van taal en politiek in postcolonial Afrika heeft uiteenlopende wegen in verschillende Afrikaanse staten genomen. Zich in sommige gevallen hebben de specifieke taalgroepen uitgebreid, terwijl anderen zijn gekrompen of zelfs verdwenen. Dit zou aan betere mededeling in de geografische en taalkundige betekenissen, het koloniale en post-koloniale taalbeleid, het werk van taalpromotors (met inbegrip van missionarissen, ministers van onderwijs en het uitzenden en, in zekere mate, leraren en taalkundigen) kunnen worden toegeschreven. In sub-Saharan Afrika, hebben de officiële staatstalen (waarin al officiële zaken, met inbegrip van het runnen van de overheid en het nationale onderwijs,) worden uitgevoerd om van Europese oorsprong geneigd te zijn. Om specifieker te zijn, zijn deze talen vaak de talen van de koloniale bevoegdheden geweest die eens deze Afrikaanse staten beheerden. In deze gevallen, terwijl de officiële taal het Engels, het Portugees, het Frans, het Duits of het Spaans is, is het feit van de kwestie dat slechts een uiterst kleine elitesectie bevolking van deze landen deze talen kan gebruiken. Soms, is de officiële taal van een Afrikaans land ook zijn taal van nationale eenheid. Een voorbeeld is Oeganda waar de officiële taal van overheidszaken in het Engels, en de nationale taal, die verondersteld is om alle verschillende taalkundige en etnische groepen te verenigen ook het Engels zijn. In een natie zoals Kenia, is het Engels de officiële taal, en Kiswahili, de nationale taal, wordt gesproken door een groter deel van de bevolking . De directe gevolgen van het hebben van talen van Europese oorsprong in moderne Afrikaanse staten zijn velen. Voor één, is de buitenlands beleidsformulering gewoonlijk in de handen van een Westelijke taal-sprekende elite, die onevenredig belang aan deze talen overeenstemt. Ten tweede, aangezien de Westelijke talen sleutels aan belangrijke bronnen van informatie relevant voor buitenlands beleid zijn, zullen de beleidsvormers vloeiend in, namelijk, Portugees, eerder om over de wereld te leren Lusophone, en daarom, commerciële en politieke interactie met deze gebieden, in tegenstelling tot Francofone of Engelstalige gebieden te bevorderen. Voorts zijn deze talen belangrijk in het oriënteren van de vorming van de toekomstige elite, zodat Kenianen en Nigerianen, ongeacht hun godsdiensten, eerder zullen naar toelating in Britse en Amerikaanse universiteiten dan in Franse en Portugese universiteiten streven. Voor een meer plaatselijk niveau, heeft het gebruik van Europese talen in deze sub-Saharan staten het effect van het beperken van politieke participatie tot zij gehad die goed bevel van deze talen hebben. In verscheidene van deze staten, is de parlementaire taal van debat, de taal waarin de nationale grondwet, en de taal wordt geschreven waarin de wettelijke procedures worden uitgevoerd de ex-koloniale taal. Het gebeurt zo dat de mensen binnen deze staten eerder zullen deze talen spreken dan hun vrouwelijke tegenhangers zijn. Dit is toe te schrijven aan het grotere aantal onderwijskansen beschikbaar aan mannetjes. Dit impliceert dat om het even welke pogingen om vrouwelijke participatie in politiek te verhogen of een overzicht van het taalbeleid (waar de politiek en het parlement) betrokken zijn, of een campagne op langere termijn zouden vereisen om het voor vrouwen gemakkelijker te maken om de ex-koloniale Europese talen te leren. Bekijken het bredere beeld het wordt duidelijk dat niet alleen de vrouwen, maar ook de grotere bevolking van deze staten van de wet en van politieke participatie door het gebruik van Westelijke talen in gerechtelijke en wetgevingsprocedures zijn vervreemd. Dit heeft het ver verwijderd zijn van de grondwet van het burgerschap, verdiept en tot de waargenomen onbelangrijkheid van de grondwet in de meeste Afrikaanse staten kunnen bijgedragen hebben, waarbij de ontwikkeling van een constitutionele cultuur in de meeste Afrikaanse landen wordt vertraagd. Bovendien heeft het de meerderheid hun democratische rechten in hun democratisch recht van participatie in de formulering van wetten ontzegd. In Tanzania, Swahilinization van de wetgevingsprocedure in grotere democratisering heeft geresulteerd. Er is bredere burgerparticipatie in het Parlement en het is gemakkelijker om meer mensen in de de wetgevingsprocessen van het land te mobiliseren, wat, beurtelings, heeft helpen de wettelijke en constitutionele woordenschat van Kiswahili verrijken. Natuurlijk, zijn er uitzonderlijke gevallen: binnen sub-Saharan Afrika zijn er staten waar de ex-koloniale Europese talen niet de enige talen van de nationale invoer zijn, of waar zij eenvoudig niet factor in officiële overheidszaken. In Kenia, verhoogt het gebruik van zowel Kiswahili als het Engels voor parlementair debat de kansen voor politieke participatie van een breder segment van de bevolking. Interessant, was het een dictatoriale interventie door President Jomo Kenyatta's in 1974 die Kiswahili in de nationale assemblage introduceerde. Nochtans, blijft de wetgeving voor het parlement in het Engels komen, waarbij het originele probleem van taalkundige uitsluiting wordt gereanimeerd. In Somalië, op het tijdstip van onafhankelijkheid in 1960, werden Arabisch, het Engels en het Italiaans allen goedgekeurd als officiële talen. Het was slechts in 1972 dat een militair besluit van President Mohamed Siad Barre deze vreemde talen met de officiële taal van Somaliër verving (die meer montage was aangezien het door praktisch alle Somalische ingezetenen werd gesproken). In Tanzania, verzekerden de onbetwiste regel en het gezag van Julius Nyerere en zijn CCM (Revolutionaire Partij) het succes van Tanzania Swahilinization beleid. Over de grens, in Oeganda, nam het een militaire dictator, Idi Amin Dada, om Kiswahili een nationale taal in 1972 te verklaren. Deze instanties allen impliceren dat de overleving van taalbeleid ten gunste van Afrikaanse talen met de overleving van autocratische regimes zou kunnen worden verbonden. Met andere woorden, zouden de meest succesvole experimenten in taal planning in Afrika niet mogelijk zonder semi-autocratische overheden kunnen geweest zijn. Dat is verontrustend. Men zou kunnen debatteren dat er een verband tussen het gebruik van Europese talen in Afrikaanse staten en voortdurende witte overheersing over zwarten is. Nochtans, tezelfdertijd kan men het zeer echte verenigende effect van het gebruik van Europese talen in moderne Afrikaanse staten negeren niet, waar de nationale identiteiten slechts schijnen om etnische degenen te overtreffen. In deze staten, worden de communalisttalen zoals Hausa, Luo, Kikuyu en Luganda direct geassoci�ërd met stammenidentiteit. Aldus, in Oeganda, zouden om het even welke suggesties om Luganda als nationale taal te gebruiken de culturele hegemonie van een reeds krachtige etnische groep binnen de staat impliceren. Andere gemeenschappen zouden dergelijke het duidelijke bevoorrechten van de cultuur, de tradities en de waarden van Baganda over hun kwalijk nemen, en dit kon zeer gemakkelijk tot het breken van de staat leiden. In Nigeria, was er gelijkaardige wrok naar de goedkeuring van Hausa als nationale taal. Deze twee gevallen tonen aan dat het Engels een kwaliteit heeft die het vooral voor gebruik als taal van nationale eenheid in sommige contexten geschikt maakt: zijn oecumenische aard. Als oecumenische taal, is het Engels extra-communalist en overtreft grenzen van etnische en rassenclassificatie binnen zowel Oeganda als Nigeria. In Ethiopië, waar Amharic de nationale en officiële taal is, en in Eritrea, waar Tigirinya de zelfde rollen heeft, zijn er een lange geschiedenis van een geconsolideerd imperium, het bestaan van een nationale identiteit, een orthografie voor de taal in kwestie, en een wijdverspreide Christelijke godsdienstige identiteit. Al deze bestonden long before de verwezenlijking van de moderne staat in Afrika, en zij hebben het overbrengen van deze talen in het runnen van deze respectieve staten verzekerd. Het verdere noorden, in Arabophone Afrika, is de landen Maghrebian, en Libië en Egypte. In de Magreb, hebben de post-koloniale overheden taalbeleid goedgekeurd dat op geleidelijk aan Frans geleidelijk elimineren en het vervangen van het met Arabisch wordt gericht. Het Franse koloniale beleid, vooral in Algerije, was vooral beschadigend naar het concept een Algerijnse Moslimeigenheid: de Fransen keurden een waterscheiding en regelbeleid goed waardoor zij probeerden om de verschillen tussen bevolking te versterken Berberophone en Arabophone. Aldus, is de postcolonial Algerijnse overheid vooral onverdraagzaam van culturele identiteiten buiten Arabische Moslim geweest die zij voor hun natie goedkeurden. Deze naties zijn enigszins vertrouwend op het gebruik van het Frans in hun onderwijs en politieke systemen, en omdat deze afhankelijkheid niet op onafhankelijkheid kon worden geëlimineerdb, hebben de drastische programma's Arabization die in Algerije worden goedgekeurd soms meer kwaad dan goed gedaan. In Marokko en Tunesië, waar de programma's Arabization minder extreem zijn geweest, wordt het belang van het Frans erkend. In beide staten, is Arabisch de nationale taal, en het Frans is de taal van zaken. In Egypte, is de suprematie van Arabisch minder sterk uitgedaagd veel. Egypte heeft eigenlijk de Arabische taalleraren voor de programma's van Maghrebian Arabization verstrekt. Dit is gedeeltelijk toe te schrijven aan Britse kolonisatie en langere en intensere pre-koloniale Arabization van de Egyptische bevolking in vergelijking met degenen Maghrebian. Bovendien is Egypte, waar de Universiteit al-Azhar wordt gevestigd, een belangrijk godsdienstig centrum in de Moslimwereld. سياسة ولغة في إفريقيا [بوستكلونيل] خبرة Automatically translated into Arabic thanks to WorldLingo الكتابات علي [مزروي] و [ألمين] [م] [مزروي] على لغة وإفريقيا داخل القوة بابل: لغة وحكم في الخبرة [أفريكن]قد استثارني, وفي عدّة أخرى نشر أن يفكّر بعمق حول الميراث من لغة سياسة في إفريقيا. الأفكار أنّ أنا أحدّد تحت يأتي من إلتزامي مع الأفكار بيّن ب هذا وأخرى طالبات. قد أخذ التطوير من لغة وسياسة في إفريقيا [بوستكلونيل] ممرات متباعدة في [أفريكن ستت] مختلفة. أحيانا خاصّة لغز قد مدّد مجموعة, بينما أخرى قد تقلّص [أر فن] يغيب. هذا استطاع كنت نسبت إلى يحسن اتّصال في الجغرافيّة ولغويّة أحاسيس, مستعمرة و [بوست-كلونيل] لغة سياسات, العمل من لغة مادّة حفّازة (مبشرات [إينكلودينغ], [مينيستر وف دوكأيشن] وإذاعة و, [تو سم إكستنت], معلمات ولغويّ). في [سوب-سهرن فريك], رسميّة دولة قد مال لغات (في أيّ كلّ [أفّيسل بوسنسّ], بما في ذلك الدوران من الحكومة و [نأيشنل دوكأيشن], يكون وفيت) أن يكون من أصل أوروبيّة. أن يكون أكثر خاصّة, يكون هذا لغات يتلقّى غالبا اللغات من القوى مستعمرة أنّ مرّة أدار هذا [أفريكن ستت]. في هذا حالات, بينما ال [أفّيسل لنغج] يكون إنجليزيّة, برتغاليّة, فرنسيّة, ألمانيّة أو إسبانيّة, الحقيقة من الأمر أنّ فقط بالغ الصّغر نخبة قسم من الالسّكان من هذا بلاد يستطيع استعملت هذا لغات. أحيانا, ال [أفّيسل لنغج] من [أفريكن كونتري] أيضا لغته من وحدة وطنيّة. مثال أوغندا حيث ال [أفّيسل لنغج] من حكومة عمل في إنجليزيّة, وال [نأيشنل لنغج], أيّ يكون افترضت أن يوحّد جميعا مختلفة لغويّة ومجموعة عرقيّة أيضا اللغة الانجليزية. في أمة مثل كينيا, اللغة الانجليزية ال [أفّيسل لنغج], وتكلّمت [كيسوهيلي], ال [نأيشنل لنغج], بنسبة كبير من الالسّكان . النتيجات فوقيّة من يتلقّى لغات من أصل أوروبيّة في [أفريكن ستت] حديثة كثير. لواحدة, سياسة خارجيّة صياغة عادة في الأيادي من غربيّة [لنغج-سبكينغ] نخبة, أيّ يوافق أهمية متكافئة إلى هذا ألغاز. ثانيّا, بما أنّ اللغات غربيّة يكونون مفاتيح إلى مصادر كبريات معلومة موافقة إلى سياسة خارجيّة, واضع سياسة فصيحة في [, س,] برتغالية, أكثر مرجّحة أن يعلم حول [لوسفون] عالم, ولذلك, أن يروّج تجاريّة وتفاعلات سياسيّة مع هذا مناطق, [أس وبّوسد تو] [فرنكفون] أو مناطق [أنغلوفون]. علاوة على ذلك, هذا لغات مهمّة في يوجّه التشكيل من النخبة مقبلة, [س ثت] [كنن] ونيجيريّ, [رغردلسّ وف] أديانهم, كان أكثر مرجّحة أن يبحث انضمام داخل بريطانيّة وجامعات أمريكيّة من داخل فرنسيّة وجامعات برتغاليّة. على أكثر مستوى محلّية, قد تلقّى الإستعمال من لغات أوروبيّة في هذا دول [سوب-سهرن] التأثير من يقيّد مشاركة سياسيّة إلى أنّ الذي يتلقّى أمر جيّدة من هذا لغات. في عدّة من هذا دول, اللغة برلمانيّة مناقشة, اللغة في أيّ الدستور وطنيّة يكون كتبت, واللغة في أيّ جائز إجراءات يكون وفيت اللغة [إإكس-كلونيل]. هو هكذا يحدث أنّ رجال ضمن هذا دول أكثر مرجّحة أن يتكلّم هذا ألغاز من نظائرهم أنثويّة. هذا [ب تّريبوتبل تو] الرقم عظيمة من فرص تربويّة يتوفّر إلى ذكران. هذا يتضمّن أنّ تطلّب أيّ محاولات أن يزيد مشاركة أنثويّة في سياسة إمّا مراجعات من اللغة سياسة (حيث سياسة ومجلس نواب يكون تعلّقت), أو حملة [لونجر-ترم] أن يجعل هو يتيح لنساء أن يعلم اللغات [إإكس-كلونيل] أوروبيّة. ينظر في ال يوسع صورة يصبح هو واضحة أنّ ليس فحسب نساء, غير أنّ أيضا الالسّكان كبيرة من هذا دول يتلقّى يكون غرّبت من القانون ومن مشاركة سياسيّة بالإستعمال من لغات غربيّة في قضائيّة وعمليات تشريعيّة. قد عمّر هذا البعد من الدستور من ال [ستيزنري], ويمكن يتلقّى أسهمت إلى ال يلاحظ لاعلاقيّة من الدستور في كثير [أفريكن ستت], لذلك يبطىء التطوير من ثقافة دستوريّة في كثير [أفريكن كونتري]. [إين دّيأيشن], قد أنكر هو الأغلبية حقوقهم ديموقراطيّة في حقهم ديموقراطيّة مشاركة في الصياغة القانون. في تنزانيا, ال [سوهيلينيزأيشن] قد نتج من العملية تشريعيّة في [دموكرتيزأيشن] عظيمة. هناك يوسع مواطنة مشاركة في مجلس نواب وهو يتيح أن يجنّد كثير الناس داخل البلد [لو-مكينغ] عمليات, أيّ يتلقّى, بالتّالي, يساعد أغنيت [كيسوهيلي] جائز ومفردة دستوريّة. [أف كورس], هناك [إإكسسبأيشنل كس]: ضمن [سوب-سهرن فريك] هناك دول حيث اللغات [إإكس-كلونيل] أوروبيّة ليسوا اللغات وحيد من إستيراد وطنيّة, أو حيث هم ببساطة يتمّون لا عاملة داخل رسميّة حكومة عمل. في كينيا, يزيد الإستعمال من على حدّ سواء [كيسوهيلي] واللغة الانجليزية لمناقشة برلمانيّة الفرص لمشاركة سياسيّة من يوسع قطعة من الالسّكان. بشكل مفيد, كان هو تدخل دكتاتوريّة برئيس [جومو] [كنتّا] في 1974 أنّ قدّم [كيسوهيلي] داخل ال [نأيشنل سّمبلي]. مهما, يستمرّ التشريع أن يأتي قبل مجلس نواب في إنجليزيّة, لذلك يحيي المشكلة أصليّة من استثناء لغويّة. في صومال, [أت ث تيم وف] استقلال في 1960, تبنّيت العربية, اللغة الانجليزية وإيطالية كان كلّ ك [أفّيسل لنغج]. هو كان فقط في 1972 أنّ استبدل مرسومة عسكريّة رئيس [موهمد] [سد] [برّ] هذا [فورين لنغج] مع ال [أفّيسل لنغج] من صوماليّة (أيّ كان كثير تركيب بما أنّ هو كان تكلّمت بكلّ مباراة قوميّة صوماليّة عمليّا). في تنزانيا, الدون اعتراض ضمن قاعدة وسلطة يوليوس [نرر] وه [كّم] (حزب ثوريّة) النجاح تنزانيا [سوهيلينيزأيشن] سياسة. عبر الحافة, في أوغندا, أخذ هو دكتاتورة عسكريّة, [إيدي] أمين [ددا], أن يفيد [كيسوهيلي] [نأيشنل لنغج] في 1972. يتضمّن هذا مثل كلّ أنّ البقاء من لغة سياسات [إين ففوور وف] لغات [أفريكن] استطاع كنت اقترنت إلى البقاء من نظامات استبداديّة. [إين وثر ووردس,] التجارب ناجحة أكثر في لغة تخطيط في إفريقيا أمكن لم يتلقّى كنت يمكن دون حكومات [سمي-وتوكرتيك]. أنّ يكدّر. هو استطاع كنت جادلت أنّ هناك خطوة بين الإستعمال من لغات أوروبيّة في [أفريكن ستت] ويستمرّ سيطرة بيضاء على أسود. مهما, [أت ث سم تيم], واحدة يستطيع لا يتجاهل ال جدّا حقيقيّة يوحّد تأثير من الإستعمال من لغات أوروبيّة في [أفريكن ستت] حديثة, حيث هوية وطنيّة فقط يظهرون أن يتجاوز عرقيّة أحد. في هذا دول, [كمّونليست] صحبت لغات مثل [هوسا], [لوو], [كيكوو] و [لوغندا] مباشرة مع هوية قبليّة. لذلك, في أوغندا, تضمّن أيّ اقتراحات أن يستعمل [لوغندا] ك [نأيشنل لنغج] السيطرة ثقافيّة من مجموعة قوّيّة عرقيّة سابقا ضمن الدولة. أخرى اغتاظ جماعات هذا ظاهرة يفضّل من الثقافة, تقاليد وقيم من [بغندا] على هم خاصّة, وهذا استطاع جدّا بسهولة قدت إلى ال يكسر من الدولة. في نيجيريا, كان هناك إمتعاض مماثلة نحو التبن ال [هوسا] ك ال [نأيشنل لنغج]. يعرض هذا اثنان حالات أنّ اللغة الانجليزية يتلقّى نوعية أنّ صنع هو خصوصا تناسبوا لإستعمال كلغة من وحدة وطنيّة في بعض سياقات: طبيعته عالميّة. كلغز عالميّة, اللغة الانجليزية [إإكستر-كمّونليست] ويتجاوز حدود من عرقيّة وتصنيف عنصريّة ضمن على حدّ سواء أوغندا ونيجيريا. في أثيوبيا, حيث [أمهريك] يكون الوطنيّة و [أفّيسل لنغج], وفي إريتريا, حيث [تيجرينا] يتلقّى ال نفسه أدوار, هناك يكون تاريخ طويلة من يعزّز إمبراطورية, الوجود من هوية وطنيّة, [أرثوغرفي] لللغة في سؤال, وهوية واسع انتشار مسيحية دينيّة. كلّ تواجد هذا [لونغ بفور] الخلق من الدولة حديثة في إفريقيا, وهم قد ضمنوا ال [كرّي وفر] من هذا لغات داخل الدوران من هذا دول شخصيّة. شمال بعيد, في [أربوفون] إفريقيا, [مغربين] بلاد, وليبيا ومصر. في مغرب, قد تبنّى الحكومات [بوست-كلونيل] لغة سياسات يتّجه تدريجيّا [فسنغ-ووت] فرنسيّة ويستبدل هو مع العربية. كان سياسة فرنسيّة مستعمرة, خصوصا في جزائر, خصوصا ضارّة نحو المفهوم من هوية [ألجرين] مسلمة: تبنّى الالفرنسيّون [ديفيد] وقاعدة سياسة ب أيّ هم حاولوا أن يعزّز الفروق بين [بربروفون] و [أربوفون] السّكان. لذلك, قد كان الحكومة [بوستكلونيل] [ألجرين] خصوصا متعصّبة من هوية ثقافيّة غير ال [موسليم] عربيّة واحدة أنّ هم تبنّوا لأمتهم. هذا أمم نوعا ما متّكلة على الإستعمال الالفرنسيّون في هم تربويّة ونظامات سياسيّة, ولأنّ هذا حالة اعتماد استطاع لم يكن أزلت على استقلال, الصارمة [أربيزأيشن] برامج يتبنّى في جزائر يتلقّى أحيانا يتمّ كثير ضرر من جيّدة. في مغرب وتونس, حيث [أربيزأيشن] برنامج قد كانوا أقلّ متطرّفة, ميّزت الأهمية الالفرنسيّون. في كلا دول, العربية ال [نأيشنل لنغج], والفرنسيّون اللغة العمل. في مصر, تحدّيت التفوق الالعربية يتلقّى يكون بعيدا بعض بقوّة. يزوّد مصر يتلقّى واقعيّا ال [أربيك] لغة معلمات ل [مغربين] [أربيزأيشن] برنامج. هذا جزئيّا واجبة إلى استعمار بريطانيّة والطويلة وأكثر [أربيزأيشن] شديدة [بر-كلونيل] من الالسّكان مصريّة [إين كمبريسن تو] [مغربين] أحد. [إين دّيأيشن], مصر, حيث ال [أل-زهر] جامعة يكون حدّدت, مركز مهمّة دينيّة في العالم مسلمة.